Барчаспкунии махсус мӯйро аз пӯст дур мекунад. Одамон ду намуди асосии ришдоркуниро истифода мебаранд; ришдори обӣ ва хушк. Дар ҳар як роҳ ба одамон кӯмак мекунад, ки мӯйҳои худро нигоҳ доранд.
Ҳангоми риш кардани худ ба пӯст крем ё гели махсус меандозанд, то ки онро бо корд бикашед. Ва ин крем хеле муҳим аст! Крем имкон медиҳад, ки корд ба осонӣ ба пӯсти шумо гузарад ва инчунин шуморо аз буриданҳо муҳофизат мекунад. Крем пӯстро нарм мекунад ва ба тоза кардани пораҳои хурди пӯсти мурда, ки ҳангоми истифодаи он пӯст бераҳм менамояд, кӯмак мекунад. Ҳалли риш бо об ба шумо лозим аст, ки кремро истифода баред, бинобар ин он муддати тӯлонӣ мегирад, зеро шумо бояд кремро низ ҳангоми анҷом додани риш шуста гиред.
Шавиш без суғон гоҳи аст ки шумо аз сабзаёи зерин ё жели истифода намекунед. Ин рақам тезтар ва боҳолтар аст. Ин маъно дорад ки шумо метавонед дар он дарози ки мехуд, сабзакиро пахш намаяд ва шавишро шурун намаяд. Аммо шавиш без суғон мишинаро ба зобаҳои шумо мураккаб кардан мумкин аст. Агар шумо омонат намешавед, сабзаки шумо мумкин аст зобаҳои шуморо чашанд зуд кард ё захир кард. Барои касоне, шавиш без суғон зобаҳои шуморо хушгӯш ва сархалқ мекунад.
Агар чарх зиёи шумо сарخ бошад ё беҳалал мешавад, гирд кардан дар вазн намояндагӣ баъди шумо рост хохад буд. Ин крем метавонад заҳонаро муҳофиза кард ва тажробаи гирд карданро лаббаттар намояд. Доранда, ҳамчун хаме вақт, вақти гирд кардан пазирони шумо буд. 82-я борои чашмак ва фиш не зарр карда. Ки аз гирд кардан зедаиҳо олсад ва гирд карданро хамон хонанд.
Фарқи меҷду чашмакҳои содомӣ ва афзалиyatи чашмакҳои хамсозӣ. Беъзе нفرон анцоҳо рафтон ба исбоби ду жинси чашмакҳоро тағйир медиҳанд ва чашмаки худро интихоб мекунанд. Шумо метавонед як соҳи замини чарх зиёи шуморо бе гирд кардан ва беҳалал кардан. Ин метавонад шуморо ба он ҳосил кард ки чӣ бохтар аст ва бо заҳонаи шумо кор карда.
Чашмакҳои мубоҳисаи мубоҳиса метавонанд низ кор карда шаванд. Чашмакҳои дигар дорад ки стрипҳои осон доранд ки барои доим дордани заҳонаи шумо мебошанд. Чашмакҳои дигар барои онҳо тағйир медиҳанд ки заҳонаи беҳалал доранд. Ин барои ин аст ки лозимиаст чашмаки як чашмакро интихоб кардан.
Ҳар гунае, ки риш кунед, ҳамеша аз як риши тоза ва тоза истифода баред. Сабр кунед ва ба пӯсти худ диққат диҳед. Ба зудӣ ё сахт фишор надиҳед. Калид дар ёфтани усулест, ки барои шумо кор мекунад ва пӯсти шуморо бехатар ва бароҳат мекунад.